Het was in corona tijd dat mijn zoon, en daarmee ik ook, zich aansloot bij de Dunckers. Zijn eerste proeftraining zat ik op de tribune en kwam dat oude gevoel weer terug. Getriggerd door de geur van de sporthal, het piepen van de schoenen op het veld, het geluid van het net, bij een raak schot waarbij zelfs de ring niet wordt geraakt.
Wat heb ik fijne tijden gehad bij mijn club(s) in al die jaren dat ik (van 13e tot 30) fanatiek basketbalde. En wat heb ik in geweldig teams mogen spelen. Mijn beste vriendinnen van nu stammen uit die teams.
Toen mijn zoon aangaf graag te gaan basketballen hoopte ik op eenzelfde club- en teamgevoel voor mijn zoon. En op het eindtoernooi was het er. Dat Dunckers clubgevoel. Een toernooi en feest bij de Dunckers had ik nog niet eerder mee gemaakt. Ik had mijn zoon ingeschreven voor het toernooi en samen zouden we naar de BBQ en het feest gaan. Ach, laat ik toch maar even mijn schoenen en sport kleren meenemen. Bedacht ik op de valreep.
En toen bleek ik ook ingedeeld in een team. Full-court, gemengd 5 tegen 5, 10 minuten? Is dat wel verstandig met mijn conditie? Ach, ik doe het. En wat was dat weer lekker. Op alle velden werd er gespeeld. Fanatiek, sportief, een lolletje een praatje. Zoals dat gaat op een toernooi.
De kampioenen van het seizoen werden in het zonnetje gezet. Waaronder het team van mijn zoon. Hoe gaaf. Een kers op de taart voor Manuel en Robbert die dat team zo enorm hebben laten groeien. En ja, die eerste ervaring van zo’n team met jongens en meiden, waarin vriendschappen ontstaan, waarin je elkaar echt leert kennen, leert dat je op elkaar kunt bouwen, elkaar wat gunt, zelf kan groeien en winst en verlies kan dragen met elkaar. Die ervaring hebben deze teams 'in the pocket'.
Na de uitreiking was er een 3 punt wedstrijd voor jong en oud. Heb ik gemist omdat ik de ALV 'even' ging bijwonen. En toen de bbq met een biertje in de zon. Toen ik later op de avond de meiden van onder 18 en 22 samen met hun vrienden zag genieten op de dansvloer. En oud en jong samen feest aan het vieren waren, was het clubgevoel compleet.
Tevreden fietsen we samen weer naar huis, mijn zoon en ik. Beide voelen we ons weer een beetje meer Dunckers. Met dank aan de organisatoren. Die dit met zoveel plezier en club liefde hebben georganiseerd.
